HansSoms plaats ik op mijn socials (twitter en instagram) wel eens wat over mijn avonturen als sim racer. Daar kreeg ik wat vragen over dus tijd voor wat meer uitleg hier op mijn blog. Want sinds eind oktober 2019 heb ik een abonnement bij iRacing. En wat eigenlijk een beetje begon als geintje is nu een jaar later een serieuze hobby geworden voor mij. Met deelname aan mijn eerste esports kampioenschap van de ARA F3 VRS Super Series afgelopen zaterdag 7 november 2020.
Maar voordat ik meer uitleg over het kampioenschap iets meer uitleg over iRacing.com. Het digitale platform waarop ik mijn hobby uitoefen. iRacing is ook het bedrijf, gevestigd in de Verenigde Staten, achter de gelijknamige race simulator. Sommige mensen noemen het gewoon een game. Toch zijn er diehards die zeggen: “Nee, het is een simulator!”. Zo realistisch dat er veel echte coureurs te vinden zijn. Zo heb ik al in oefensessies gereden met een aantal echte race coureurs. Van ex-F1 rijders tot F4 coureurs in opleiding voor de F1. Ik kom binnenkort nog wel eens terug over hoe iRacing precies werkt.
Net als een echte raceauto
Wat ik wel kan vertellen is dat het super realistisch rijden is. Een bocht ingaan en met het achterwiel nog net op het gras komen is vrijwel zeker een enkeltje richting de vangrail met alle ellende van dien. In de eerste ronde fanatiek op het gas is vragen om een rondje van de zaak. Een rondje om je eigen as is dat dan. Ik heb nooit op wedstrijdtempo in een race auto gereden. Maar wel in mijn eigen kart. Daardoor weet ik aardig hoe het voelt om op de limiet te rijden.
Een bocht ingaan waarbij je moet vertrouwen op de grip van je banden. Dat gevoel wat ik had met karten heb ik nu met iRacing. Dat je voelt dat je overstuur hebt, dus dat de achterbanden uitbreken. Dat vang je op met een stukje tegenstuur. 99 van de 100 keer lukt dat. Soms niet. Met karten vlieg je wel eens van de baan af en vaak remt het gras je wel af en blijft de schade beperkt tot het schaamrood op je kaken. Soms eindig je in de bandenstapel en heb je schade. Met iRacing vloek je een keer, druk je op Escape en begin je opnieuw. Is wel goedkoper 😉.
Vorige week, op 4 november 2020, had ik mijn 500e official iRacing race. Teruggerekend kom ik dan op bijna 1,5 race per dag. Klopt wel aardig, 8 maanden werkeloos waarin ook nog een lockdown periode viel. Het gaf mij de kans om mijzelf flink te ontwikkelen met iRacing. Begon ik met een amerikaanse instap formule auto (vergelijkbaar met de Formule Ford in Nederland), ondertussen rij ik al Formule Renault 2.0, Formule 3 en soms een paar wedstrijden Formula Renault 3.5. Allemaal ‘open wheelers’ zoals het heet. Allemaal verschillende snelheden. Elk met hun eigen rijeigenschap.
En met alle wedstrijden en vele uren oefening ben ik beter geworden. En zo overtuigd dat ik goed genoeg was om in juni 2020 deel te nemen aan de Masters of F3. Een Formule 3 esports wedstrijd. Uitzending op YouTube. Echte F3 race coureurs. Op een Formule 1 circuit (Montreal, Canada) waar ik al wat virtuele ronden had gereden. Ik droomde al op een goed resultaat. Hoe tegenvallend was het resultaat: 30e van de 35 deelnemers. “Nou, in ieder geval niet laatste?!” zul je zeggen? Klopt. Maar die andere 5 reden niet meer. Dus ik was laatste. Echt laatste, laatste zeg maar met ik geloof 4 ronden achterstand.
F3 esports kampioenschap
Toen er een paar weken terug de uitnodiging kwam voor de Apex Racing Academy F3 VRS Super Series moest ik wel even nadenken. Een officieel esports kampioenschap. Echt inschrijfgeld. Kans op leuke prijzen. Toch voelde ik dat ik het nu maar eens moest proberen. Gisterenavond was het zover. Ronde 1 op het circuit van Road America in Wisconsin. 51 deelnemers en ik. Groot veld, van alle niveau’s. Beginner en gevorderden en alles er tussen in.
De wedstrijdavond begon met een kwalificatie. Ik had de 40e plaats. Dan zijn er twee heats over 15 minuten duur, ik mocht starten op P20 in Heat2 bestaande uit 26 deelnemers elk. De beste 12 van elke heat gaan automatisch door naar de finale race. Ik werd 13e op 1 (!) seconde achter de nummer 12. Ik kwam echt 500 meter of zo te kort om in te halen. De overige deelnemers kregen nog een laatste kans in de troostrace. Dus daar mocht ik ook aan mee doen. Vanaf plaats 2.
En zoals gewoonlijk kan ik die druk (nog) niet goed aan. Vooraan staan en weten dat er 20+ hongerige wolven jou willen verschalken is niets voor mij. Dus al snel was ik P2 kwijt en lag ik P3. En bij het aan remmen voor bocht 4 ging het mis. In de eerste ronde, hè?! Ik remde een fractie te laat, schoot rechtdoor en nam in mijn ijver gelijk de nummer 2 maar mee. Met een hoop schade kon ik de wedstrijd uitrijden en werd ik uiteindelijk 15e van de 16 overgebleven deelnemers.
Prijzen komen wel
Nu zijn er nog 5 wedstrijden te rijden. Volgende week gaan we naar het engelse Brands Hatch. Een baan die ik al ken en waar ik redelijk scoor. Maar ook dit wordt een lastige klus. Maar elke race leer ik weer. De achterstand in punten die ik nu al heb opgelopen is lastig in te halen. Maar op mijn eigen limiet racen, net als vroeger met motorcross of met karten, blijft het leukste wat er is. De prijzen en virtuele podia komen vanzelf wel.
